عصرایران- گئورکی میرسکی محقق ارشد موسسه اقتصاد جهانی و روابط بین الملل آکادمی علوم روسیه در مقاله ای، به جایگاه ایران در جامعه کنونی جهانی و بیم ها و امیدهای این کشور پرداخته است.
به گزارش عصرایران (
asriran.com)، در این گزارش تحلیلی که در خبرگزاری"ریانووستی" روسیه و "یونایتد پرس" آمریکا منتشر شده ،آمده است:کارشناسان در حال حاضر درباره موقعیت کنونی ایران دو سوال عمده مطرح می کند:
اول- آیا ایران به ساخت بمب هسته ای نزدیک است؟
دوم -آیا آمریکا می خواهد جنگ علیه ایران را آغاز کند؟
چندین هزار سانتریفیوژ برای غنی سازی اورانیوم تا 90 درصد و ساخت یک بمب هسته ای در طول یک سال کافی است. پیشتر، ایران تمایل خود را برای افزایش شمار سانتریفیوژهای تأسیسات نطنز تا سه هزار عدد اعلام کرده بود.
در روز 10 آوریل یعنی یک روز پس از روز ملی فناوری هسته ای ایران، غلامرضا آقازاده معاون رییس جمهور و رییس سازمان انرژی اتمی ایران گفت: این کشور برنامه هایی برای ساخت 50 هزار سانتریفیوژ دارد.
در عین حال، مقامات آژانس بین المللی انرژی اتمی بارها هشدار داده اند امکان اثبات تلاش ایران برای دستیابی به سلاح هسته ای وجود ندارد و احتمال تغییر این وضعیت نیز ضعیف است. اما با این وجود، "شواهد غیرمستقیم"ی وجود دارد که نشان می دهد آنچه ایران انجام می دهد بسیار بیشتر از تلاش برای برای دستیابی به انرژی هسته ای صلح آمیز است.
در سال 2005، روسیه به ایران پیشنهاد غنی سازی اورانیوم راداد و تضمین کرد نیروگاه های هسته ای این کشور به طور کامل با سوخت هسته ای تغذیه می شود. ایران این پیشنهاد و چندین پیشنهاد دیگر را از اعضای شورای امنیت و آلمان رد کرد.
ایران قول هایی از سازمان تجارت جهانی دریافت کرده بود که در صورت متوقف کردن غنی سازی اورانیوم ، برای ساخت نیروگاه های هسته ای این کشور و همچنین تهیه لوازم یدکی هواپیماهای مسافری از کار افتاده، کمک هایی دریافت کند.
اما ایران تمام این پیشنهادهای وسوسه کننده (!) را رد کرد؛ فقط به یک دلیل: زیرا می خواست غنی سازی اورانیوم این کشور در کنترل خارجی ها نباشد و به نظر می رسد در جریان مذاکرات، تهران برای آغاز غنی سازی اورانیوم جهت ساخت سلاح هسته ای وقت کشی کرده است.
مشخص است که ایران به بمب هسته ای نیازی ندارد. به چه کشوری می خواهد حمله کند؟
آمریکا بسیار دور است و حمله به اسراییل نه تنها یهودیان بلکه اعراب فلسطین را نیز از بین می برد و واضح است که دولت جمهوری اسلامی با ادعای رهبری مسلمانان کشتار میلیون ها نفر از هم کیشان را تحمل نمی کند.
بمب هیچ کاربردی ندارد، به احتمال بسیار زیاد تهران در مرحله آمادگی 5 دقیقه ای توقف می کند که یک مرحله پیش از بمب است. این، به مقامات ایران اجازه می دهد که از اعتبار خانگی خود لذت ببرند، در جهان اسلام پیشرو باشند و قوانین خود را به غرب دیکته کنند.
ایران در حال حاضر با هر کسی از موضع قدرت سخن می گوید زیرا احساس آسیب ناپذیری می کند و از آمریکا هم نمی ترسد. آمریکا در عراق گیر کرده و توانایی راه انداختن یک جنگ زمینی دیگر را ندارد. حمله هوایی به تجهیزات هسته ای ایران هم فقط برنامه هسته ای این کشور را چند سال عقب می اندازد اما رژیم را تغییر نمی دهد.
در هر صورت ایران ،حمله آمریکا را بدون پاسخ نمی گذارد.
آنها ممکن است به پالایشگاه های نفت کشورهای همسایه یا پایگاه های آمریکا در منطقه حمله کنند. این یک فاجعه برای آمریکاست و متعقب آن تمام شیعیانی که در عراق با ایران همکاری می کنند علیه آمریکا وارد عمل می شوند که به شکست جمهوری خواهان در انتخابات ریاست جمهوری و کنگره و فرمانداری می انجامد.
اگر چه جرج بوش برای حمله به ایران خیلی علاقه نشان می دهد اما او یک دیکتاتور نیست و برای افکار عمومی اهمیت قائل است و نمی خواهد حزب خود را از بین ببرد.
ایرانی ها از تحریم ها هم هراسی ندارند. تحریم های شورای امنیت سازمان ملل متحد آزاردهنده است اما چندان موثر نیست ؛ تنها یک محموله صادراتی گاز و نفت می تواند برای ایران خیلی مهم باشد اما هیچ کس به جز آمریکا نمی تواند بر این مساله اصرار بورزد و ایران کاملا از آن آگاه است. بنابراین آنها نمی توانند با چهره ای مصمم جامعه جهانی را نادیده بگیرند و به غنی سازی اورانیوم ادامه دهند.
سوال اینجاست: پس از پایان مهلت 60 روزه که شورای امنیت سازمان ملل در آخرین قطعنامه خود (1747 ، 24 مارس) بر ایران تحمیل کرده است، چه باید کرد؟ منطقی است که تحریمی شدیدتر برای ایران درنظر گرفته شود اما نگرانی بزرگتر این است که ایران از عضویت آژانس انرژی اتمی کنار بکشد و بدون هیچ کنترلی به غنی سازی اورانیوم بپردازد.
اما شاید ارزش ریسک کردن را داشته باشد. ایران به سرمایه گذاری نیاز مبرم دارد و بدون آن صنایع این کشور توانایی برآوردن نیازهای داخلی را ندارد. ایران اگر چه یکی از بزرگترین کشورهای دارنده نفت جهان است اما مجبور است 40 درصد از گازوییل مورد نیاز خود را وارد کند.
انزوای اقتصادی تدریجی ایران می تواند عامل موثری باشد که در نهایت به کناره گیری ایران از فعالیت های غنی سازی اورانیوم منجر می شود. اگر آنها چنین کاری کنند شاید بتوانند بگویند که هرگز فکر ساخت بمب را در سر نداشته اند اما می خواستند صنعت صلح آمیز هسته ای خود را تضمین کنند. رهبران ایران خواهند گفت: "ما به زانو نیفتادیم، ما برنده شدیم".
نوشته شده توسط بنده خدا در چهارشنبه 86/1/29 و ساعت 6:8 عصر |
نظرات دیگران()
